مقدمه: خودکشی از جمله مشکلات مهم بهداشت عمومی به­ شمار می­رود که متأثر از مجموعه­ای از عوامل فردی و محیطی می­باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اپیدمیولوژی خودکشی و اقدام به آن و برخی از عوامل جمعیت شناختی مؤثر بر آن در شهرستان­های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز طی سال­های 91-1388 طراحی گردید.

روش‌ها: مطالعه مقطعی حاضر بر روی 17342 مورد خودکشی و اقدام به آن در شهرستان­های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام گردید. جهت جمع­آوری داده­ها از چک لیست گزارش ماهانه برنامه پیشگیری از خودکشی استفاده شد. داده­ها با استفاده از روش­های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون مجذورکای و آزمون مجذور کای برای روند) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتا‌یج: به طور متوسط میزان خودکشی در شهرستان­های مذکور 85/3 در صد هزار نفر در سال بود. اغلب موارد خودکشی در مردان (8/50%) رخ داد. بیشترین موارد خودکشی را مجردها (7/49%)، گروه سنی 24-15 سال (9/42%) و زنان خانه­دار (1/34%) به خود اختصاص داده بودند. در مقابل به طور متوسط میزان اقدام به خودکشی 53/99 در صد هزار نفر در سال بود. اکثریت موارد اقدام در زنان (5/60%)، مجردین (7/56%) و گروه سنی 24-15 سال (3/57%) مشاهده گردید.

بحث و نتیجه‌گیری: علی­رغم پایین بودن میزان خودکشی در شهرستان­های استان فارس، رفتارهای مرتبط با خودکشی از جمله اقدام به خودکشی و خودکشی با برخی از عوامل جمعیت شناختی مرتبط بوده است. لذا تدوین برنامه­ریزی­های جدی جهت کاهش این مشکل ضروری می­باشد.